Ogrody Sanssouci Niemcy

Ogrody tarasowe Sanssouci sąsiadują z pałacem o tej samej nazwie, znajdującym się w Poczdamie w Niemczech. Zaczątkiem całej posiadłości były właśnie ogrody. Założone w 1744 przez Fryderyka II Wielkiego. Na początku XVIII w. wzniesienie porastały dęby, które ścięto za panowania króla Fryderyka Wilhelma II, by dostarczyć drewna do umocnienia terenów bagiennych przeznaczonych pod rozbudowę całego Poczdamu. Teren po wycince został nazywany Wüsten Berg (co znaczy po polsku łysa góra) i został zagospodarowany pod ogrody w francuskim stylu.

Cały stok podzielono na sześć szerokich tarasów, by jak najlepiej wykorzystać dobre nasłonecznienie. Po murach, które wzmacniały tarasy pięły się winorośle sprowadzane z Portugalii, Włoch, Francji, a także z pobliskiego miasteczka Ruppin. W 168 oszklonych, specjalnych wgłębieniach rosły drzewa figowe. Z przodu każdy z tarasów otoczony był pasem trawnika oraz żywopłotem z różnych gatunków drzew owocowych. Trawniki zdobiły równo przycięte cisy. Na szczyt wzniesienia prowadziło 120 centralnie zlokalizowanych schodów (obecnie 132), rozdzielających stok na dwie części.

U stóp tarasów założono w 1745 ogród dekoracyjny w stylu barokowym pośrodku którego zbudowano wielką fontannę. W 1750 roku wokół fontanny rozstawiono rzeźby rzymskich bogów, wykonane z marmuru– Wenus, Merkurego, Apolla, Diany, Junony, Jowisza, Marsa i Minerwy oraz oryginalne przedstawienie czterech żywiołów, czyli powietrza, ognia, wody i ziemi.

Rzeźby Wenus i Merkurego były autorstwa Jeana-Baptisty Pigalle (1714–1785). Przedstawienia powietrza i wody były natomiast prezentami obecnego króla Francji Ludwika XV. Pozostałe figury pochodziły z warsztatu François Gasparda Adama, który był kierownikiem francuskiej pracowni rzeźbiarskiej założonej w Berlinie. Prace nad kolistym klombem wraz  z “wielką fontanną”, tzw. “französiches Rondell” (po polsku francuski klomb kolisty) trwały aż do 1764 roku.

Niedaleko tegoż klombu znajdował się również ogród kuchenny, który został założony w 1715 przez Fryderyka Wilhelma I. Król nazywał go pieszczotliwie mein Marly (po polsku mój Marly), nawiązując przy tym do wyszukanego ogrodu przy pałacu króla Ludwika XIV w Marly-le-Roi.